niedziela, 8 października 2017

cukierkowa czy nie, niektórych książek nie sposób ocenić // It ends with us // Colleen Hoover


PREMIERA 11 PAŹDZIERNIKA

Czytając tę książkę nie byłam w stanie pohamować raczej negatywnych odczuć względem niej, a w szczególności do całokształtu twórczości Hoover. Moje nastawienie względem niej zmieniało się kilkakrotnie. Od początkowego zauroczenia, do znudzenia i złości na autorkę. Jednak dotarłam do pewnego momentu, w którym uświadomiłam sobie, że muszę napisać coś dwutorowo. Osobno opowiedzieć o samej historii z tej książki, a osobno o wielkim rozczarowaniu autorką. Inaczej zdecydowanie dzisiaj nie padłoby z moich ust, żadne pozytywne słowo. 

Twórczość Colleen Hoover śledzę od chwili wydania w Polsce Hopeless. Minęły więc już ponad trzy lata. Przeczytałam w sumie 10 książek tej autorki. Miałam okazję ją spotkać, kiedy była w trasie po Polsce. Jednak po skończeniu tej dziesiątej, czara goryczy się przelała. Już rok temu powstrzymywałam się przed wylaniem swoich żali przy November 9. Confess broniłam, bo tę historię poznałam 2 lata temu i w oryginale zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Teraz jednak nie będę ukrywać, że moja złość, przysłania "radość" z czytania w tym przypadku It ends with us. 


Schemat goni schemat. Kiedy popatrzę na półkę z książkami tej autorki, wszystko zlewa się w jedno. Zmieniają się imiona. Zmienia się poruszany problem (wykorzystywanie seksualne dzieci, porwanie, śmierć, walka o prawa do wychowywania dzieci, przemoc itp), ale wszystko toczy się praktycznie tak samo. Szczególnie gdy patrzę na męskie postacie, mam wrażenie, że wszystkie powstały na tym samym wzorze. Podczas czytania następuje moment, kiedy po prostu mogę odhaczyć poszczególne elementy i powiedzieć "no to teraz wydarzy się jeszcze to i tamto". Hoover utknęła w wykreowanej przez siebie, ramie powieści. 

Wiecie co mnie najbardziej "boli"? Że pojedynczo, te książki są naprawdę dobre. Owszem jak na mój gust wszystko toczy się zbyt powierzchownie, jednak potrafią mnie zauroczyć. Kiedy wymażę inne historie, ta konkretna, którą trzymałabym w ręce, będzie mnie satysfakcjonować (chyba że będzie to November 9 i Ugly Love, których wybitnie nie lubię, chociaż tej drugiej dopiero z perspektywy czasu). Kiedy jednak dotrze do mnie, że każda inna wzbudzała we mnie dokładnie to samo, załamuję ręce i po prostu brak mi słów... 

Nie wiem czy to jest kwestia tego, że jestem starsza, czy zmienił się mój gust. Bardzo cenię pióro tej autorki, ale zwyczajnie czuję się przytłoczona. Będę się zapewne jednak "męczyć" kolejnymi jej książkami, ponieważ jeszcze tli się we mnie nadzieja, że znajdę coś, co wyrwie się z tego schematu i nie będzie tylko zmianą imion, miasta i zainteresowań bohaterów. Że zmieni się główny zarys. 

Jednak wróćmy, a raczej zacznijmy temat It ends with us. Początek tej powieści mnie kupił. Co prawda byłam lekko podejrzliwa, jednak dałam się złapać i się wciągnęłam. Historia Ryle'a i Lily mimo, że dość cukierkowa jest wciągająca. Jednak ten wszędzie rozlewający się lukier ma zarówno swój początek, jak i koniec. Koniec, który sprawił, że nie mogłabym nie podziękować autorce, że tak zakończyła tę historię. W tym momencie należy się także uznanie wydawcy. Ktoś może pomyśleć, że to drobnostka. Jednak jedno zdanie przy notce od autorki jest znaczące. Nie czytajcie jej przed zakończeniem powieści, chyba że chcecie sobie wszystko zaspojlerować. Niby to drobiazg, jednak nacięłam się już na kilka książek, które na ostatnich stronach zawierały spojlery ukryte w różnych treściach. Notatkach, reklamach innych książek autorów itp. 

Jednak ta notatka jest znacząca. Bo dla mnie zmienia cały odbiór powieści. To książka to nie rozrywka. Pierwsza połowa może i się na to zapowiada, jednak druga część ma zdecydowanie ukryte przesłanie. Jak tu jednak coś Wam przybliżyć, nie odbierając Wam możliwości poznania tego osobiście? Pozwólcie, że nie będę wchodziła w fabułę tej konkretnej historii. Ją musicie poznać samemu. Jeśli oczywiście się na to zdecydujecie. Zapewne niepotrzebnie się hamuję, bo być może już za chwilę traficie na recenzję, która bezwzględnie powie co bohaterowie robią i jak ich postępowanie wpływa na życie innych. Nie będę to jednak ja. Bo ja sama nie chciałabym o tym wiedzieć przed przeczytaniem tej książki. 

Mam ogromny problem. Znów. Bo gdy patrzę tylko na tę historię, to mimo rozczarowania tą wszechogarniającą słodkością z początków i powierzchowności oraz szybkości toczenia się akcji, nie mogę tej książki skreślić. Ona jest dobra i zdecydowanie dobrze że została napisana. Ta historia powstałą za zgodą mamy Colleen Hoover. To nie jest w 100% fikcja. Dlatego nie sposób mi ją ocenić. A tym bardziej oceniać decyzje bohaterów. I oto chodzi. Ta książka daje świadomość tego, że nie wszystko w życiu jest czarne albo białe. Że nie można oceniać osób, nawet najbliższych, szczególnie w niektórych sytuacjach, bo sami nigdy nie wiemy, jakbyśmy sami się zachwali, gdybyśmy wiedzieli to, co ta konkretna osoba. Hoover w tym konkretnym przypadku daje nam oczy osoby, która jest w samym centrum wydarzeń. Ukazuje nam jak przez lata zmieniają się jej odczucia. Daje nam jedyną (mam przynajmniej nadzieję, że jedyną) okazję do wejścia w umysł osoby, która zmaga się z "duchami" z przeszłości i swoją własną walką, tak podobną do tej z dzieciństwa. 

Czy to wszystko ma sens? Czy ktokolwiek zrozumie to co napisałam? Nie mam pojęcia. Ja jestem po prostu osłabiona i zła na autorkę. To nie powinno tak wyglądać, że aby docenić tę konkretną historię trzeba się nagimnastykować i chociaż na moment zapomnieć o poprzednich powieściach. Czy mogę więc bezpośrednio polecić albo odradzić tę książkę? Zdecydowanie nie. Ale może moje doświadczenie na coś się Wam przyda. Po cichu liczę, że tylko ja mam takie dziwne spostrzeżenia. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Konnichiwa drogi czytelniku!
Bardzo dziękuję za każde wejścia, a tym bardziej za komentarze. Jeśli masz chwilkę skomentuj, jeśli nie wiesz co napisać, to chętnie się dowiem co aktualnie czytasz i oczywiście co ciekawego polecasz! ;)

Copyright © Szablon wykonany przez Blonparia