#9 Biała jak Mleko Czerwona jak Krew - Alessandro D'Avenia ~Lily

via. tumblr

Dzisiaj książka, którą chciałam przeczytać już kilka lat temu, ale jednak nie mogłam się za nią zabrać.
Od samego początku intrygował mnie tytuł Biała jak Mleko Czerwona jak Krew.
Dość dziwny tytuł jak książkę, nie uważacie?
Jednak idealnie opisuje Beatrice. Dziewczynę, wokół której kręci się życie Leo. Chłopaka, który postrzega świat jako kolory. Miłość czerwona, Silvia - jego przyjaciółka niebieska i biel, jako najstraszniejszy kolor.
Kolor pustki, kolor choroby, która zabijała centrum jego wszechświata.

Książka jest dość nietypowa. Na początku nie potrafiłam przyzwyczaić się do narracji jednak później zrozumiałam, że jest to tak jakby forma dziennika/pamiętnika Leo. Chciał spisać swoje życie, zostać pisarzem i wreszcie udało mu się to dokonać. Rozdziały są bardzo krótkie, ale oddzielają właśnie poszczególne dni, co sprawia, że czyta się szybko, jednak nie potrafiłabym przeczytać tej historii jednym tchem. Nie raz musiałam sobie zrobić przerwę.

"Widok Twoich pleców nigdy nie będzie dla mnie tym samym co widok pleców innych ludzi. Kiedy Ty się ode mnie odwracasz, czuję się, jakby życie się ode mnie odwróciło."

Leo jako licealista nienawidzi swojej szkoły a w szczególności nowego nauczyciela historii i filozofii, który potrafił zainteresować go lekcją. Potrafił sprawić, że młody człowiek zaczął szukać swojego marzenia. Jednak gdy już je znalazł okazało się, że z każdym dniem biała choroba odbiera mu szansę na jego spełnienie.

"...gdy w grę wchodzi miłość, ludzie czasami zachowują się po prostu głupio. Popełniają błędy, ale to nie znaczy, że się starają. Należy martwić się raczej, gdy ten , o kim myślisz, ze cię kocha, nie rani cię, bo to oznacza, ze przestał się starać albo że tobie już na nim nie zależy."

Love story - nie jestem fanką takich książek, może dlatego aż tak bardzo nie zrobiła na mnie wrażenia. Po prostu nie przepadam za historiami, gdzie miłość to główny wątek i wszystko wokół niego się kręci.
Można powiedzieć jednak, że ta książka nie jest zwykłym romansidłem. Leo myśli, że jest tak zakochany w dziewczynie chorej na białaczkę, że nie zauważa, że przyjaźń nie musi być tylko przyjaźnią. Miejscami miałam ochotę zdzielić tego chłopaka książką po głowie, za to, że nie zauważa uczucia jakim żywi go przyjaciółka.

"Tak to już jest na tym świecie, że nie zauważa się tego, co ma się najbliżej"

Leo jest przykładem osoby, która mogłaby oddać życie, by uratować ukochaną osobę. Jednak czasami nie możemy zrobić nic, aby uniknąć śmierci. Beatrice uczy nas, że z czasem jesteśmy w stanie przyjąć wszytko. Czytając ogarnia nas niesprawiedliwość, że niektórym ludziom dane jest tak mało czasu. Podczas gdy niektórzy mają wszystko, niektórym nawet marzenia zostają odebrane, gdy rozumieją, że każdy dzień może być tym ostatnim.

"Nie wyrzekaj się swoich marzeń! Nawet wtedy, gdy inni śmieją się z ciebie za plecami. Wyrzekłbyś się samego siebie."

Książka jest piękna, przyznaję, że popłakałam się czytając ją, jednak dla mnie nie ma tego "czegoś" co sprawia, że nie mogę przestać o niej myśleć. Będę jednak do niej często wracać, bo jest wiele pięknych cytatów, które uczą nas jak żyć. Udowadniają, że warto marzyć, bo czasami marzenia to jedyne co nam zostaje. Na pewno skłamałabym mówiąc, że żałuję, że przeczytałam tę książkę. Polecam każdej osobie, która lubi czasem sięgnąć po coś niezwykłego w swojej prostocie.

"Miłość istnieje nie po to, by dać nam szczęście ale po to, 

byśmy mogli sprawdzić, jak silna jest nasza odporność na ból."

"Życie się nie myli, jeżeli serce ma odwagę je zaakceptować."

"Delikatni jak liście i silni - nie każdy swoją siłą, ale siłą, jaką jedno daje drugiemu."

"Życie bez marzeń jest jak ogród bez kwiatów, ale życie z marzeniami nierealnymi jest jak ogród ze sztucznymi kwiatami."

Ocena:

9/10