#10 Marina - Carlos Ruiz Zafón ~Lily

Przepraszam, za  chwilową nieobecność na blogu jednak szkoła pochłonęła mnie w ostatnich dniach, tak że nawet nie wiem, kiedy ten czas tak szybko zleciał.

Dzisiaj książka, którą przeczytałam już jakiś czas temu. Na lekcji polskiego mieliśmy przedstawić jakąś książkę na wakacje i ze wszystkich prezentowanych tylko ta zwróciła moją uwagę. Już wtedy wiedziałam, że to będzie dobra lektura jednak nie wiedziałam, że wzbudzi aż tyle emocji.

Marina była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Zafóna jednak nie ostatnim. Po skończeniu tej książki wiedziałam, że muszę sięgnąć po następne, ponieważ jest w tych powieściach coś specjalnego, co nie pozwala się od nich oderwać, a tym bardziej o nich zapomnieć.

Jest to literatura hiszpańska. Akcja dzieje się w Barcelonie, a opisy tego miasta, (mimo że akcja dzieje się kilkadziesiąt lat temu) sprawiają, że chcemy tam pojechać i podążać ścieżkami bohaterów.

Głównym bohaterem Mariny jest Oscar Drai oraz pewna dziewczyna imieniem Marina, która mieszka w starej, zapomnianej i opuszczonej dzielnicy Sarria. Książka zaczyna się niewinnie. Oscar po zajęciach wymyka się z internatu jak to zazwyczaj robi i spaceruje po opuszczonych ulicach, aż owiewa go nieziemska muzyka. Jak wiadomo ciekawość zwycięża i wchodząc do nieznajomego domu znajduje stary zegarek, który zatrzymał się na pewnej godzinie. Kiedy jednak chłopak zauważa tajemniczą postać idącą w jego kierunku, ucieka, dopiero później orientując się, że w ręce nadal trzyma zegarek.

I tak to się zaczęło. Ścieżki bohaterów nieodwracalnie się łączą. Razem prowadzą dwójkę młodych ludzi na ślad damy w czerni, która w trzecią niedzielę każdego miesiąca kładzie różę na tajemniczym nagrobku, na którym jest tylko czarny wizerunek motyla.

"-Tutaj nic nie ma. Nic a nic.

Marina obrzuciła mnie zagadkowym spojrzeniem.

-Mylisz się. Tu aż się roi od wspomnień setek osób. Spotkać tu możesz całe ich życie, ich uczucia, ich nadzieje i brak nadziei, nieziszczone marzenia, rozczarowania i porażki, nieodwzajemnione miłości, które przysporzyły im cierpień. Wszystko, kiedyś przerwane, wciąż tu jest."

"W trakcie pisania wszystko w opowiadanej przeze mnie historii stawało się jednym wielkim pożegnaniem, a kiedy już ja kończyłem, narastało we mnie wrażenie, że coś bardzo mojego, coś, czego do dziś nie potrafię nazwać, ale czego mi ciągle brakuje, zostało tam na zawsze."

Sam autor przyznał, że pisząc tę powieść wiedział, że to jego pożegnanie z książkami dla młodzieży, dlatego historia ta potrafi wciągnąć każdego, niezależnie od wieku. 

Zaczynając czytać tę książkę, nie przypuszczałam, że nieraz zmrozi moje nerwy. Bywały momenty, że musiałam odłożyć książkę, by dojść do siebie, ponieważ nie brak w niej niby na pozór zwykłych manekinów, które jednak po zabraniu rzeczy należących do nich przestają być nieruchomymi ciałami bez życia. Zwykła historia sprzed lat przestaje być tylko zabawą, w odkrycie tajemnicy, ale staje się walką o życie nie tylko swoje, ale ukochanych nam osób. Nie wszystko co umarło musiało odejść na zawsze.

Biorąc tą książkę do ręki przepadłam na kilka godzin. Na kilka godzin, w których umierałam ze strachu, w których płakałam za bohaterami, oraz z niesprawiedliwości, że takie niewinne osoby, spotyka tak okrutny los. 

Książka dla tych co lubią sięgnąć po coś innego. Książka z nutą zagadek i tajemnicy. Książka o przyjaźni i poświęceniu. Po prostu książka idealna. 

"Czasami to co najbardziej prawdziwe, dzieje się tylko w wyobraźni. Wspominamy tylko to co nigdy się nie wydarzyło"

"Czas robi z ciałem to samo co głupota z duszą"

„Zni­kają tyl­ko ci, którzy mają dokąd wrócić”. 

"Kto nie wie dokąd zmierza nigdy nigdzie nie dojdzie."

"Ocean cza­su - chce­my czy nie - zaw­sze zwra­ca nam to, co w nim kiedyś pogrzebaliśmy."

Ocena:

9/10